Bismillahirrahanirrahim
Hamd Rabbimize, Selam sevdiklerinin üzerine olsun.
-Hakikatin Sonsuzluğunda Vedûd’a Yolculuk- Esmâi Hüsnâ / Vuslat Turâbi
Esmâ-i Hüsnâ okumaları:
Arâf sûresi (7) 180:
“Oysa en güzel isimler Allah’ındır. Bundan dolayı Allah’a onlarla dua edin. Onun isimlerinde sapıklık eden mülhidleri (inkarcıları) terk edin. Onlar yakında yaptıklarının cezasını çekecekler.”
Tâhâ sûres(20) 8:
“Allah O’dur ki, kendisinden başka hiçbir ilah yoktur. En güzel isimler O’nundur.
Hadis-i Şerif:
“Muhakkak ki Allah’ın yüzden bir eksik olarak doksan dokuz ismi vardır. Her kim onları ihsâ eder (manasını anlayarak ezberleyip sayar da gereğince amel eder) ise Cennete girer.” (Buhari, Müslim, Tirmizi)
ALLAH (celle celâluhu)
Allah, bildiğimiz ve bilemediğimiz, görebildiğimiz ve de göremediğimiz bütün âlemlerin ve “din gününün sahibi” olan, kâinatı yaratıp yöneten, tüm övgülere ve ibadet edilmeye tek layık olan Yüceler Yücesi Rabbimizin, 99 isminin bütün özelliklerini kendinde toplayan en kapsamlı ve özel adıdır. Bu isim, sadece Cenâb- Hakk’ın zâtına mahsus olup, başka hiçbir varlığa isim olmamıştır.
Manevi sıkıntıların mı var dostum? “Allah” de!
Maddi problemler belinimi büktü? Malın, mülkün “tek sahibi”ne koş, önünde diz çök, secdelere kapan ve “Allah” de!
Düşmanlarına galip mi gelmek istiyorsun? Bedir savaş’ında, zafer vuku buluncaya dek, secdede “Ya Hayyu, Ya Kayyum” diye inleyen iki Cihan Serveri Muhammed Mustafa (s.a.v) gibi “Allah” de! Karanlıklardan aydınlıklara mı çıkmak istiyorsun? “Allah” de dostum!
Ve son nefeste, emaneti; can emanetini huzurla teslim etmek için, dilini zikre alıştır ve “Allah” de!
Hasbünallâhü ve ni’mel vekil ni’mel Mevla ve ni’mennasir!
“Dostum” “Vekilim” “Sahibim” ve “Yardımcım” yalnız Allah’tır de ve sadece O’nun rızasını kazanmak için yürü hayat yolunda!
O Allah ki: kulunu yalnız bırakmayandır!
O Allah ki; kulunu koruyan, muhafaza edendir!
O Allah ki; kulunu sevendir!
O Allah ki; kulunun günahlarını bağışlayan, hatalarını örtendir!
O Allah ki; kulu kendisine bir adım gelse, ona on adım yaklaşandır!
Haydi dostum! Rabbini isimleri ile tanı ve yalnız O’na kulluk et, yalnız O’ndan iste!
şehvar 1
14 Şubat, 2008
-Peygamberimizin Hastalığı Ve İrtihali- Fıkhu’ssiyre / Dr. M. Said Ramazan El-Bûti
Resûlullah ilk rahatsızlığını, şiddetli bir baş ağrısı olarak hisseti. Hz. Aişe (r.a.)’den rivayete göre ise: “O Baki’den dönerken karşılaşmış, “vay başım!” diye yakınırken, o da: “Tam aksine vallahi Âişe, esas benim başım!” diye cevap vermişti.
Daha sonra onun rahatsızlığı ağırlaştı. Onu bitkin bırakan bir hummaydı bu (ateş nöbeti). Resûlullah’ın bu hastalığı sırasında, hanımları onun hastalığını Hz. Âişe’nin evinde geçirme meylini sezmişlerdi. Çünkü ona meylini ve onunla teskin oluşunu öğrenmiş durumdaydılar. Bunu için izin verdiler. Hz. Âişe’nin evinde hastalığı şiddetlendi. Ama hep ashâbının üzüntüde kalışının sıkıntılarını yaşıyordu.
Ve buyurdu ki; “Bana ağzı açılmamış yedi kırda su getirin ve başımdan dökün de, belki halka yaklaşırım (yine çıkıp onlarla konuşabilirim) Hz. Âişe der ki, onu bir tekneye oturttuk. Ve başladık su kırbalarının suyunu dökmeye… Nihayet artık yettiğini işaret etti eliyle. Sonra halka çıkıp onlarla namaz kıldı ve onlara hitabede bulundu.(Buhari) Bu çıkışında başında bir sargı vardı. Minbere oturdu. İlk sözü de, Uhud şehidlerine ve gazilerini dua ve istiğfar etmek oldu. Ve şöyle dedi: “ Bir kulu Allah kendisine dünya güzelliklerini vermekle, kendi indindekini verme hususunda serbest bıraktı da; kul onun yanındaki nimeti seçti.” Bunun üzerine Ebû Bekir(r.a.) ağladı. (çünkü o, Resûlullah’ın ne kasdettiğini biliyordu.) Ve şöyle seslendi ona: Babalarımız, analarımız sana feda olsun!.. Resûlullah ise: “Sakin ol ya Ebâ Bekir!” buyurdu.
“Ey nâs! Bana, mal ve dostluğuyla en emin kimse Ebû Bekirdir. Eğer sevgili edinmem gerekse, muhakkak ki Ebû Bekir’i edinirdim. Ama İslam kardeşliğimiz var. Mescide açılan kapıların hepsi kapansın.(Müslim) Yalnız Ebû Bekir’in kapısı kalsın. Ben hepinizden öndeyim ve sizi bekleyeceğim. Zaten şu an havuzumu görüyorum. Esasen bana yeryüzü hazinelerinin anahtarı verildi. Vallahi ben sizin, benden sonra müşrik olacağınızdan değil de, dünya için birbirinize düşmenizden korkuyorum.” (Müslim Buhari)
Artık Resûlullah (s.a.v.) çıkıp halka namaz kıldıramayacak halde idi. Bunun üzerine: “Ebû Bekir’e söyleyin, halka namaz kıldırsın” buyurdu. Buna karşı da Hz. Âişe: “ Yâ Resûlallah! Ebû Bekir çok yufka yüreklidir. Senin makamına geçince dayanamayabilir ve sesini de kimseye duyuramaz” diye müdahale edince: “Siz Hz. Yusuf’un çevresindeki kadınların tıpkısısınız!.. söyleyin Ebû Bekir namazı kıldırsın cemaate” diye tekrarladı.
Bundan böyle de halka namazı kıldıran hep Ebû Bekir (r.a.) oldu. Bu günlerde, bir keresinde Resûlullah (s.a.v.) namaza çıktığında (hastalığın hafiflemesi anında) Hz. Ebû Bekir’in halka namaz kıldırdığını gördü. Ebû Bekir geri çekilmek istedi. Fakat Resûlullah devam etmesini işaret buyurdu. Ve kendisi de Ebû Bekir’in yanında oturdu. Ebû Bekir namazı kıldırırken o da oturduğu yerde kılıyordu. Halk da Ebû Bekir’le namaza devam ediyordu.
Bu esnada Resûlulah’ın böyle çıkışını hayra yoran cemaat birbirini müjdelediler fakat hemen de hastalık şiddetlenmişti. Ve zaten çıkıp cemaatle namaz kılışının sonuncusu olmuştu bu. İbn Mesûd bu konuda şunları nakletti: Ben Resûlullah’ın yanına vardığımda ateşler içinde yanıyordu. Ellerimle dokundum ve “Ya Resûlullah senin çok ateşin var” dedim. O da “Evet” dedi. “Sizin iki kişinizin ateşi kadar ateşim var.” Bunun üzerine “Öyleyse bundan ötürü iki kat ecrin var” dedim. “Evet” dedi, “Bir mü’mine Allah bir hastalık çilesi verdi mi, ona denk de mukâfat verir. Öyleyse ağacın yapraklarını döktüğü gibi günahları dökülür o kimsenin.”
Bu Allah’ın her kulu için koyduğu değişmez kanundur. “Sen de öleceksin, onlar da” enbiya/34
İşte böylece on birinci hicret yılı Rebiülevvel ayının on ikinci günü, pazartesi sabahına varıldı. Halk mescide Hz. Ebû Bekir’in arkasında sabah namazını kılıyordu. Birden Hz. Âişe’nin odasının, (mescide açılan kapısındaki) perde açıldı, ardında Resûlullah(s.a.v) göründü. Onları saflarında seyretti ve gülümsedi onlara. Hz. Ebû Bekir geri çekilip safa girmek istedi. Çünkü Resûlullah’ın çıkıp namaz kıldıracağını sanmıştı. Müslümanlarda Resûlullah’ın halinden sevindiler. Nerde ise namazlarından çıkacaklardı. O eliyle işaret edip, namaza devam etmelerini emretti. Sonrada odasına dönüp perdeyi kapattı. (Müslim Buhâri)
Resûlullah (s.a.v) döndü, tekrar Hz. Âişe’nin odasında yatağına yattı ve başını Hz. Âişe’nin göğsüne dayadı. Artık ölüm hali onu sarmıştı. Yanındaki tasta bulunan suya ellerini batırıp yüzüne sürüyor ve “La İlahe İllallah, ölümün acıları varmış” diyordu. Hz. Fâtıma(r.a.) bu halleri görünce: “Vah babamın çektiği ıztıraba!..” diye feryâda başladı. Resûlullah(s.a.v.) ise: “Babanda bu günden sonra sıkıntı kalmayacak”(Buhâri Tirmizi) diye mukabele etti.
Hz. Âişe der ki: “Benimle onu tükrüğünü ölümü halinde birleştirdi. O gün Abdurrahman yanıma gelmişti. Elinde bir misvak vardı. Resûlullah ise bana yaslanmış durumda idi. Baktım misvaka bakıyor. Misvakı arzuladığını anladım. Onu sana alayım mı dedim. Evet anlamına başını salladı. Aldım ve fakat sertti. Yumuşatayım mı dedim. Yine başıyla evet dedi. Ona göre yumuşattım(ağzında ıslatarak) ve kullandı. Yanında bir kapta su vardı. Ellerini ona batırıp yüzüne sürüyor ve “Ölümün de acıları varmış, La ilahe illâllah” diyor. Sonra ellerini kaldırıp: “Refik-i A’lâ’ya ya Rab” dedi. O halde ruhu kabz oldu ve elleri yana düştü. (Buhâri Müslim)
Resûlullah’ın vefât haberi hemen halk arasına yayıldı. Hz. Ebû Bekir çıkıp geldi. Kimseyle konuşmadan doğruca Hz.Âişe’nin odasına geçti. Resûlullah’ın üzerine çizgili bir bez örtülmüştü. Üstünden örtüyü çekip yüzünü açtı, eğilip onu öptü ve ağladı. “Anam babam sana feda olsun, Allah sana iki ölümü cem etmez. Sen, sana yazılan ölümü tatdın. (Buhari) İkinci bir ölümü tatmayacaksın” dedi ve çıktı.
Ömer hâlâ konuşmuyordu. Resûlullah’ın ölmediğini iddia ediyordu. “O sadece Hz. Musa’nın Rabbine gittiği gibi gitmiştir. O ölmez, ta münafıkları yok edinceye kadar” diyordu. Hz. Ebû Bekir ona döndü: “Sakin ol Ömer, sus!” diye seslendi. Ama Ömer sözüne devam etti. Ebû Bekir onun susmayacağını anlayınca halka hitaba başladı. Halk da ona yönelince Ömer’i yalnız bırakmış oldu. Ebû Bekir şöyle konuştu: “İmdi ey nas! İçinizde Muhammed’e tapan varsa bilsin ki Muhammed ölmüştür. Kim Allah’a tapıyorsa bilsin ki, O Hayy ve Lâyemût’tur.” Cenâb-ı Hak ne buyuruyor: “Muhammed sadece peygamberdir. Ondan önce de çok peygamber geldi geçti. Peki, o ölür veya öldürülürse siz tabanlarınız üzerine geri mi döneceksiniz?” aliimran 144
Bütün halk bu ayeti sanki Ebû Bekir okuyuncaya kadar hiç duymamışlardı. Ömer (r.a.) der ki: “Vallahi bu ayeti ilk defa Ebû Bekir’den işitmiş gibiyim. O ayeti duyar duymaz anladım ve inandım ki, artık Resûlullah ölmüştür ve ayaklarımın bağı çözüldü, yere yığıldım. (Buhâri)
Resûlullah’ın (s.a.v.) altmış üç yaşında vefat etti. Kırk yıl bi’setten önce idi. On üç yılı ise Mekke’de davetle geçti. On yılı da hicret sonu ve Medine’de geçmiştir.
“Resûlullah arkasında ne bir dinar veya dirhem para, ne köle ne de cariye bırakmıştı. Sadece bindiği beyaz katırı, silahı bir de sadaka olarak vakf ettiği arazisi vardı.” (Buhâri)
şehvar 3
Daha sonra onun rahatsızlığı ağırlaştı. Onu bitkin bırakan bir hummaydı bu (ateş nöbeti). Resûlullah’ın bu hastalığı sırasında, hanımları onun hastalığını Hz. Âişe’nin evinde geçirme meylini sezmişlerdi. Çünkü ona meylini ve onunla teskin oluşunu öğrenmiş durumdaydılar. Bunu için izin verdiler. Hz. Âişe’nin evinde hastalığı şiddetlendi. Ama hep ashâbının üzüntüde kalışının sıkıntılarını yaşıyordu.
Ve buyurdu ki; “Bana ağzı açılmamış yedi kırda su getirin ve başımdan dökün de, belki halka yaklaşırım (yine çıkıp onlarla konuşabilirim) Hz. Âişe der ki, onu bir tekneye oturttuk. Ve başladık su kırbalarının suyunu dökmeye… Nihayet artık yettiğini işaret etti eliyle. Sonra halka çıkıp onlarla namaz kıldı ve onlara hitabede bulundu.(Buhari) Bu çıkışında başında bir sargı vardı. Minbere oturdu. İlk sözü de, Uhud şehidlerine ve gazilerini dua ve istiğfar etmek oldu. Ve şöyle dedi: “ Bir kulu Allah kendisine dünya güzelliklerini vermekle, kendi indindekini verme hususunda serbest bıraktı da; kul onun yanındaki nimeti seçti.” Bunun üzerine Ebû Bekir(r.a.) ağladı. (çünkü o, Resûlullah’ın ne kasdettiğini biliyordu.) Ve şöyle seslendi ona: Babalarımız, analarımız sana feda olsun!.. Resûlullah ise: “Sakin ol ya Ebâ Bekir!” buyurdu.
“Ey nâs! Bana, mal ve dostluğuyla en emin kimse Ebû Bekirdir. Eğer sevgili edinmem gerekse, muhakkak ki Ebû Bekir’i edinirdim. Ama İslam kardeşliğimiz var. Mescide açılan kapıların hepsi kapansın.(Müslim) Yalnız Ebû Bekir’in kapısı kalsın. Ben hepinizden öndeyim ve sizi bekleyeceğim. Zaten şu an havuzumu görüyorum. Esasen bana yeryüzü hazinelerinin anahtarı verildi. Vallahi ben sizin, benden sonra müşrik olacağınızdan değil de, dünya için birbirinize düşmenizden korkuyorum.” (Müslim Buhari)
Artık Resûlullah (s.a.v.) çıkıp halka namaz kıldıramayacak halde idi. Bunun üzerine: “Ebû Bekir’e söyleyin, halka namaz kıldırsın” buyurdu. Buna karşı da Hz. Âişe: “ Yâ Resûlallah! Ebû Bekir çok yufka yüreklidir. Senin makamına geçince dayanamayabilir ve sesini de kimseye duyuramaz” diye müdahale edince: “Siz Hz. Yusuf’un çevresindeki kadınların tıpkısısınız!.. söyleyin Ebû Bekir namazı kıldırsın cemaate” diye tekrarladı.
Bundan böyle de halka namazı kıldıran hep Ebû Bekir (r.a.) oldu. Bu günlerde, bir keresinde Resûlullah (s.a.v.) namaza çıktığında (hastalığın hafiflemesi anında) Hz. Ebû Bekir’in halka namaz kıldırdığını gördü. Ebû Bekir geri çekilmek istedi. Fakat Resûlullah devam etmesini işaret buyurdu. Ve kendisi de Ebû Bekir’in yanında oturdu. Ebû Bekir namazı kıldırırken o da oturduğu yerde kılıyordu. Halk da Ebû Bekir’le namaza devam ediyordu.
Bu esnada Resûlulah’ın böyle çıkışını hayra yoran cemaat birbirini müjdelediler fakat hemen de hastalık şiddetlenmişti. Ve zaten çıkıp cemaatle namaz kılışının sonuncusu olmuştu bu. İbn Mesûd bu konuda şunları nakletti: Ben Resûlullah’ın yanına vardığımda ateşler içinde yanıyordu. Ellerimle dokundum ve “Ya Resûlullah senin çok ateşin var” dedim. O da “Evet” dedi. “Sizin iki kişinizin ateşi kadar ateşim var.” Bunun üzerine “Öyleyse bundan ötürü iki kat ecrin var” dedim. “Evet” dedi, “Bir mü’mine Allah bir hastalık çilesi verdi mi, ona denk de mukâfat verir. Öyleyse ağacın yapraklarını döktüğü gibi günahları dökülür o kimsenin.”
Bu Allah’ın her kulu için koyduğu değişmez kanundur. “Sen de öleceksin, onlar da” enbiya/34
İşte böylece on birinci hicret yılı Rebiülevvel ayının on ikinci günü, pazartesi sabahına varıldı. Halk mescide Hz. Ebû Bekir’in arkasında sabah namazını kılıyordu. Birden Hz. Âişe’nin odasının, (mescide açılan kapısındaki) perde açıldı, ardında Resûlullah(s.a.v) göründü. Onları saflarında seyretti ve gülümsedi onlara. Hz. Ebû Bekir geri çekilip safa girmek istedi. Çünkü Resûlullah’ın çıkıp namaz kıldıracağını sanmıştı. Müslümanlarda Resûlullah’ın halinden sevindiler. Nerde ise namazlarından çıkacaklardı. O eliyle işaret edip, namaza devam etmelerini emretti. Sonrada odasına dönüp perdeyi kapattı. (Müslim Buhâri)
Resûlullah (s.a.v) döndü, tekrar Hz. Âişe’nin odasında yatağına yattı ve başını Hz. Âişe’nin göğsüne dayadı. Artık ölüm hali onu sarmıştı. Yanındaki tasta bulunan suya ellerini batırıp yüzüne sürüyor ve “La İlahe İllallah, ölümün acıları varmış” diyordu. Hz. Fâtıma(r.a.) bu halleri görünce: “Vah babamın çektiği ıztıraba!..” diye feryâda başladı. Resûlullah(s.a.v.) ise: “Babanda bu günden sonra sıkıntı kalmayacak”(Buhâri Tirmizi) diye mukabele etti.
Hz. Âişe der ki: “Benimle onu tükrüğünü ölümü halinde birleştirdi. O gün Abdurrahman yanıma gelmişti. Elinde bir misvak vardı. Resûlullah ise bana yaslanmış durumda idi. Baktım misvaka bakıyor. Misvakı arzuladığını anladım. Onu sana alayım mı dedim. Evet anlamına başını salladı. Aldım ve fakat sertti. Yumuşatayım mı dedim. Yine başıyla evet dedi. Ona göre yumuşattım(ağzında ıslatarak) ve kullandı. Yanında bir kapta su vardı. Ellerini ona batırıp yüzüne sürüyor ve “Ölümün de acıları varmış, La ilahe illâllah” diyor. Sonra ellerini kaldırıp: “Refik-i A’lâ’ya ya Rab” dedi. O halde ruhu kabz oldu ve elleri yana düştü. (Buhâri Müslim)
Resûlullah’ın vefât haberi hemen halk arasına yayıldı. Hz. Ebû Bekir çıkıp geldi. Kimseyle konuşmadan doğruca Hz.Âişe’nin odasına geçti. Resûlullah’ın üzerine çizgili bir bez örtülmüştü. Üstünden örtüyü çekip yüzünü açtı, eğilip onu öptü ve ağladı. “Anam babam sana feda olsun, Allah sana iki ölümü cem etmez. Sen, sana yazılan ölümü tatdın. (Buhari) İkinci bir ölümü tatmayacaksın” dedi ve çıktı.
Ömer hâlâ konuşmuyordu. Resûlullah’ın ölmediğini iddia ediyordu. “O sadece Hz. Musa’nın Rabbine gittiği gibi gitmiştir. O ölmez, ta münafıkları yok edinceye kadar” diyordu. Hz. Ebû Bekir ona döndü: “Sakin ol Ömer, sus!” diye seslendi. Ama Ömer sözüne devam etti. Ebû Bekir onun susmayacağını anlayınca halka hitaba başladı. Halk da ona yönelince Ömer’i yalnız bırakmış oldu. Ebû Bekir şöyle konuştu: “İmdi ey nas! İçinizde Muhammed’e tapan varsa bilsin ki Muhammed ölmüştür. Kim Allah’a tapıyorsa bilsin ki, O Hayy ve Lâyemût’tur.” Cenâb-ı Hak ne buyuruyor: “Muhammed sadece peygamberdir. Ondan önce de çok peygamber geldi geçti. Peki, o ölür veya öldürülürse siz tabanlarınız üzerine geri mi döneceksiniz?” aliimran 144
Bütün halk bu ayeti sanki Ebû Bekir okuyuncaya kadar hiç duymamışlardı. Ömer (r.a.) der ki: “Vallahi bu ayeti ilk defa Ebû Bekir’den işitmiş gibiyim. O ayeti duyar duymaz anladım ve inandım ki, artık Resûlullah ölmüştür ve ayaklarımın bağı çözüldü, yere yığıldım. (Buhâri)
Resûlullah’ın (s.a.v.) altmış üç yaşında vefat etti. Kırk yıl bi’setten önce idi. On üç yılı ise Mekke’de davetle geçti. On yılı da hicret sonu ve Medine’de geçmiştir.
“Resûlullah arkasında ne bir dinar veya dirhem para, ne köle ne de cariye bırakmıştı. Sadece bindiği beyaz katırı, silahı bir de sadaka olarak vakf ettiği arazisi vardı.” (Buhâri)
şehvar 3
İlk Hikayem; Rüya
RÜYA
Teyzemin uykusu kaçmak istediği zaman sokağın başında kendisini bekleyen sarı bir vosvosa binip giderdi benim hayalimde. Gecenin karanlığında sapsarı parıldayan rengi ile vosvos o çok tatlı uykuyu alıp kaçardı benim bilmediğim ve teyzemin gitmesini istemediği ama öyle sanıyorum ki kendisini çok mutlu hissedeceği bir yere.
* * *
Fuat gecenin çoğunu dışarıda geçirdiğinden yorgun halde eve geldi. Hemen odasına girdi. Yatıp uyumak, kaybolup gitmek istiyordu. Birkaç gündür böyle hissediyor ve yaşadığı bu huzursuzluğun sebebini bilemiyordu. Koltuğa oturdu. Düşündü. Sorunsuz hayatında pürüz çıkartmaya çalışmak mıydı yaptığı. Hayır. İçindeki duygu ve düşüncelerden sıkıldı. Dışarıdan gelen sesleri dinlemeye çalıştı. Gökyüzünde çığlık atan martıdan başka, gecenin ilerlemiş bu saatinde sokağın tenhalığının sesi vardı sadece. Sonra uzaktan hızla yaklaşan otomobilin sesini duydu. Belki evine gitmek için acele eden biriydi de işi bu saatlere kadar uzadığından böyle geç kalmıştı. Acelesinin sebebi, bir an önce huzur bulacağı yerde olma isteği miydi. Sesini duyduğu martıyı hayal etti sonra, bembeyaz, siyahın içinde. Ve bir otomobil daha, durdu…
* * *
Evden çıkıp merdivenleri hızla inen Fuat kendini güneşin sokağı, evleri, ağaçları, şenlendirdiği güzel bir günün ortasında buldu. Gölge olmayan yerlerde neşe ve hareketlilik vardı. Sokak, geceden kalma kimsesizliğini işine ve okuluna giden insanların sahipliğine bırakmıştı. Evlerin kapalı olan perde ve pencereleri açılmaya başlamış, içeriye sabahın tazeliği doluyordu. Ağaçların dallarını kendilerine ev edinmiş kuşlar, ışığın ilk yansımasıyla çoktan uçmuş, geride, sakın esen rüzgârla, yaprakların nazlanışı kalmıştı. Bunları seyrederken, Fuat neden dışarı çıktığını unuttu ama yine de yürümeye devam etti. Bildiği ev ve dükkânları geçerken, kapısının üzerindeki tabelada -geç olmadan- diye yazan yeri fark etti. Bu dükkân yeni mi açıldı diye düşündü. Merak ettiği bu yeri görmek istedi ve içeri girdi.
* * *
Hafifçe aralandı gözkapakları. Odasındaydı. Bir otomobilin çalıştığını duydu ve tekrar kapandı gözleri… Bulunduğu yerde, yaptığı işten başka hiçbir şeyle ilgilenmeyen bir adam vardı. Gitmek için hazırlık yapıyordu. Onun üzerinde gördüğü doğrultuya takıldı Fuat. Konuğunun ilgisini fark eden adam “Binin” dedi ve sustu. Fuat binilecek bir şey göremiyor ama onunla gitmeği de çok istiyordu. Daha söyleyecek sözü olmalı diye düşünürken, dışarıda hareket eden aracın sesini duydu yine.
* * *
Fuat gözlerini açtığında koltukta uyumuş olduğunu fark etti. Biraz şaşkın ama hissettiği rahatlık duygusuyla etrafına bakındı. Gördüğü bir rüya mıydı. Kalkıp pencereye doğru gitti. Karanlık sokakta kimse yoktu. Yolun sonundan köşeyi dönen sarı bir vosvosun dışında.
* * *
Teyzemin uykusu çok geç geldi. Duyduğu mutluluktan, uykusunun neden kaçtığını ve niye bu kadar geciktiğini pek düşünmedi. Uzandığı kanepede hemen derin bir uykuya daldı.
şehvar 5
Delikız
Teyzemin uykusu kaçmak istediği zaman sokağın başında kendisini bekleyen sarı bir vosvosa binip giderdi benim hayalimde. Gecenin karanlığında sapsarı parıldayan rengi ile vosvos o çok tatlı uykuyu alıp kaçardı benim bilmediğim ve teyzemin gitmesini istemediği ama öyle sanıyorum ki kendisini çok mutlu hissedeceği bir yere.
* * *
Fuat gecenin çoğunu dışarıda geçirdiğinden yorgun halde eve geldi. Hemen odasına girdi. Yatıp uyumak, kaybolup gitmek istiyordu. Birkaç gündür böyle hissediyor ve yaşadığı bu huzursuzluğun sebebini bilemiyordu. Koltuğa oturdu. Düşündü. Sorunsuz hayatında pürüz çıkartmaya çalışmak mıydı yaptığı. Hayır. İçindeki duygu ve düşüncelerden sıkıldı. Dışarıdan gelen sesleri dinlemeye çalıştı. Gökyüzünde çığlık atan martıdan başka, gecenin ilerlemiş bu saatinde sokağın tenhalığının sesi vardı sadece. Sonra uzaktan hızla yaklaşan otomobilin sesini duydu. Belki evine gitmek için acele eden biriydi de işi bu saatlere kadar uzadığından böyle geç kalmıştı. Acelesinin sebebi, bir an önce huzur bulacağı yerde olma isteği miydi. Sesini duyduğu martıyı hayal etti sonra, bembeyaz, siyahın içinde. Ve bir otomobil daha, durdu…
* * *
Evden çıkıp merdivenleri hızla inen Fuat kendini güneşin sokağı, evleri, ağaçları, şenlendirdiği güzel bir günün ortasında buldu. Gölge olmayan yerlerde neşe ve hareketlilik vardı. Sokak, geceden kalma kimsesizliğini işine ve okuluna giden insanların sahipliğine bırakmıştı. Evlerin kapalı olan perde ve pencereleri açılmaya başlamış, içeriye sabahın tazeliği doluyordu. Ağaçların dallarını kendilerine ev edinmiş kuşlar, ışığın ilk yansımasıyla çoktan uçmuş, geride, sakın esen rüzgârla, yaprakların nazlanışı kalmıştı. Bunları seyrederken, Fuat neden dışarı çıktığını unuttu ama yine de yürümeye devam etti. Bildiği ev ve dükkânları geçerken, kapısının üzerindeki tabelada -geç olmadan- diye yazan yeri fark etti. Bu dükkân yeni mi açıldı diye düşündü. Merak ettiği bu yeri görmek istedi ve içeri girdi.
* * *
Hafifçe aralandı gözkapakları. Odasındaydı. Bir otomobilin çalıştığını duydu ve tekrar kapandı gözleri… Bulunduğu yerde, yaptığı işten başka hiçbir şeyle ilgilenmeyen bir adam vardı. Gitmek için hazırlık yapıyordu. Onun üzerinde gördüğü doğrultuya takıldı Fuat. Konuğunun ilgisini fark eden adam “Binin” dedi ve sustu. Fuat binilecek bir şey göremiyor ama onunla gitmeği de çok istiyordu. Daha söyleyecek sözü olmalı diye düşünürken, dışarıda hareket eden aracın sesini duydu yine.
* * *
Fuat gözlerini açtığında koltukta uyumuş olduğunu fark etti. Biraz şaşkın ama hissettiği rahatlık duygusuyla etrafına bakındı. Gördüğü bir rüya mıydı. Kalkıp pencereye doğru gitti. Karanlık sokakta kimse yoktu. Yolun sonundan köşeyi dönen sarı bir vosvosun dışında.
* * *
Teyzemin uykusu çok geç geldi. Duyduğu mutluluktan, uykusunun neden kaçtığını ve niye bu kadar geciktiğini pek düşünmedi. Uzandığı kanepede hemen derin bir uykuya daldı.
şehvar 5
Delikız
-Kırkambar-
Gerçek Tıp/ Dr. Aidin Salih
Fazla Yemek
Çok yemek yenildiğinde midenin daha çok enzime ihtiyacı olur. Enzim üretmek vücut için çok güçtür ve kıymetli maddeler gerektirir. Sağlıklı bir insanın midesi 200-250 gr. yemeğin birinci hazmını, besinlere ve kişinin hazım gücüne göre değişmekle beraber, 3-4 saat içinde kolayca gerçekleştirebilir. Bu miktarda yemeği hazmetmek için kalp zorlanmadan rahatça çalışmaktadır. Bunun iki katı yemek yenildiğinde ise, yemeğin hazmedilmesi ve fazlalıkların kısmen depolanarak, kısmen çıkartılması için, kalbin dört-altı misli daha fazla çalışması gerekecektir. Bu işlem sadece kalbi değil, besinlerin hazmedilmesi, depolanması ve çıkartılmasıyla görevli diğer organları da yıpratır.
Genç vücut, kuvvetli olduğu için, yemekleri hazmederek, fazlalıkları dışarı atabilir. Ancak zorlanma devam ettiği sürece, bu kuvvet tükenir; fazlalıkların giderek daha az atılmasıyla vücutta depolar oluşmaya, depolar olduktan sonra da atıklar kan ile birlikte dolaşmaya başlar. Böylece kan ağırlaşır, dolaşımı yavaşlar. Ağırlaşan kan bu atıkları damarlarda biriktirmeye ve zamanla damarları tıkamaya başlar. Daralmış ve tıkanmış damarlardaki kan, organları yeterli derecede besleyemeyecek kadar azalır. Beslenemeyen organlar beyne “Açız!” uyarısı gönderirler; beyin de bu çağrıya cevap olarak iştahı çoğaltır. Bu, insanı daha çok yemeğe zorlar. Yedikçe kandaki fazlalıklar ve damarlardaki tıkanıklıklar çoğalır. Kan daha da koyulaşır, dolayısıyla organların açlık hissi daha çok artar. Bu kısır döngü devam ederken insanlarda konsantrasyon, hafıza, düşünme, anlama ve öğrenme kabiliyetleri azalmaya, hastalıklar bir bir kendini göstermeye başlar.
Sık Yemek
Hastalıkların temel nedenlerinden biri de bir yemeğin üstüne başka bir yemek yemektir. Sindirim sistemi belli kurallarla çalışır. Bu kurallara göre, 200-250 gr. miktarında bir yemek, midede 3-4 saatte hazmolur ki buna birinci hazım denir. Yemeğin cinsine, miktarına ve ağırlığına göre birinci hazmın süresi 6-10 saat kadar uzayabilir. Hazım tamamlanmadan ufacık bir şey dahi yense, midenin hazım seyrini bozar. Bu bir lokma, önce ki yemekle karıştığında hazım olamayacağı için mayalanmaya ve çürümeye başlar. Önceki yemeği de bozup çürüterek midede yanma, ekşime, gaz ve şişkinliğe sebep olur.
Aslında, ilk hazımdan değil, üçüncü hazımdan sonra yani, besin maddesi kandan hücrelere geçtikten sonra ikinci yemek yenebilir. Yani günde iki defa yemek insan için yeterlidir. İçme konusunda da hüküm aynıdır.
Neden? Niçin? Nasıl?
Fotoğraflarda gözler niçin kırmızı çıkıyor?
Geceleri flaşla çekilen fotoğraflarda genellikle gözler kırmızı çıkar. Peki fotoğraftaki güzelliği bozan bu olay nasıl olur? Niçin her zaman olmaz? Niçin gündüzleri flaşla çekilen fotoğraflarda olmaz?Gözümüz iç içe geçmiş üç tabakadan oluşur. En dışarıdaki gözümüzü koruyan ve göz akı da denilen sert tabakadır. İkincisi, kan damarlarından meydana gelmiş ve ortasında göz bebeğinin bulunduğu damar tabakadır. Bu damarlar sayesinde fazla ışıkta göz bebeğimiz küçülür, karanlıkta ise daha çok ışık alabilmek için büyür ama bu hareketi oldukça yavaş yapar. Üçüncü tabaka da retina adı verilen, ışığa duyarlı kılcal damar ağlarından oluşan ağ tabakasıdır.Köpek, kedi, geyik, karaca gibi hayvanların gözlerinin arkasında, yani retinalarında ayna gibi, yansıtıcı özel bir tabaka vardır. Eğer karanlıkta gözlerine el lambası veya araba farı gibi bir ışık tutarsanız, bu ışık gözlerinin içinden yansır ve gözleri karanlıkta pırıl pırıl parlar. İnsanların gözlerinin retinasında ise böyle bir yansıtıcı tabaka yoktur.Fotoğraf makinesinin flaşı çok kısa bir zamanda çok kuvvetli bir ışık verir. Gözbebeğimiz ise bu kadar kısa zamanda küçülmeye fırsat bulamaz. Işık doğrudan retinaya ulaşır ve oradan da doğrudan kılcal damarların görüntüsü yansır. İşte flaşla çekilen fotoğraflarda görülen bu kırmızılık retina tabakasındaki kılcal damarların görüntüsüdür.
Sıkı çalışan yetişkin bir insan günde 15 litreye yakın terler. Bu terin çoğu daha farkedilmeden buharlaşır.
Hapşırdığınız zaman, kalbiniz de dahil olmak üzere bütün vücut fonksiyonlarınız bir an için durur. Rusya ve Amerika’nın birbirlerine en yakın olduğu noktadaki uzaklıkları 4 km’den daha azdır.
Pablo Picasso, parasızlık çektiği gençlik günlerinde yaptığı resimleri yakarak ısınırmış.
Elma, insanları uyanık tutma açısından en verimli kafein kaynağıdır.
Erkekler kadınlara göre on kat daha fazla renk körü oluyorlar.
Mayıs sineklerinin yaşam süresi yalnızca birkaç saattir.
İnsan vücudu besinleri yakarak sürekli ısı üretir.
Örümcek ağı çelikten 5 kat daha sağlamdır.
şehvar 6
Fazla Yemek
Çok yemek yenildiğinde midenin daha çok enzime ihtiyacı olur. Enzim üretmek vücut için çok güçtür ve kıymetli maddeler gerektirir. Sağlıklı bir insanın midesi 200-250 gr. yemeğin birinci hazmını, besinlere ve kişinin hazım gücüne göre değişmekle beraber, 3-4 saat içinde kolayca gerçekleştirebilir. Bu miktarda yemeği hazmetmek için kalp zorlanmadan rahatça çalışmaktadır. Bunun iki katı yemek yenildiğinde ise, yemeğin hazmedilmesi ve fazlalıkların kısmen depolanarak, kısmen çıkartılması için, kalbin dört-altı misli daha fazla çalışması gerekecektir. Bu işlem sadece kalbi değil, besinlerin hazmedilmesi, depolanması ve çıkartılmasıyla görevli diğer organları da yıpratır.
Genç vücut, kuvvetli olduğu için, yemekleri hazmederek, fazlalıkları dışarı atabilir. Ancak zorlanma devam ettiği sürece, bu kuvvet tükenir; fazlalıkların giderek daha az atılmasıyla vücutta depolar oluşmaya, depolar olduktan sonra da atıklar kan ile birlikte dolaşmaya başlar. Böylece kan ağırlaşır, dolaşımı yavaşlar. Ağırlaşan kan bu atıkları damarlarda biriktirmeye ve zamanla damarları tıkamaya başlar. Daralmış ve tıkanmış damarlardaki kan, organları yeterli derecede besleyemeyecek kadar azalır. Beslenemeyen organlar beyne “Açız!” uyarısı gönderirler; beyin de bu çağrıya cevap olarak iştahı çoğaltır. Bu, insanı daha çok yemeğe zorlar. Yedikçe kandaki fazlalıklar ve damarlardaki tıkanıklıklar çoğalır. Kan daha da koyulaşır, dolayısıyla organların açlık hissi daha çok artar. Bu kısır döngü devam ederken insanlarda konsantrasyon, hafıza, düşünme, anlama ve öğrenme kabiliyetleri azalmaya, hastalıklar bir bir kendini göstermeye başlar.
Sık Yemek
Hastalıkların temel nedenlerinden biri de bir yemeğin üstüne başka bir yemek yemektir. Sindirim sistemi belli kurallarla çalışır. Bu kurallara göre, 200-250 gr. miktarında bir yemek, midede 3-4 saatte hazmolur ki buna birinci hazım denir. Yemeğin cinsine, miktarına ve ağırlığına göre birinci hazmın süresi 6-10 saat kadar uzayabilir. Hazım tamamlanmadan ufacık bir şey dahi yense, midenin hazım seyrini bozar. Bu bir lokma, önce ki yemekle karıştığında hazım olamayacağı için mayalanmaya ve çürümeye başlar. Önceki yemeği de bozup çürüterek midede yanma, ekşime, gaz ve şişkinliğe sebep olur.
Aslında, ilk hazımdan değil, üçüncü hazımdan sonra yani, besin maddesi kandan hücrelere geçtikten sonra ikinci yemek yenebilir. Yani günde iki defa yemek insan için yeterlidir. İçme konusunda da hüküm aynıdır.
Neden? Niçin? Nasıl?
Fotoğraflarda gözler niçin kırmızı çıkıyor?
Geceleri flaşla çekilen fotoğraflarda genellikle gözler kırmızı çıkar. Peki fotoğraftaki güzelliği bozan bu olay nasıl olur? Niçin her zaman olmaz? Niçin gündüzleri flaşla çekilen fotoğraflarda olmaz?Gözümüz iç içe geçmiş üç tabakadan oluşur. En dışarıdaki gözümüzü koruyan ve göz akı da denilen sert tabakadır. İkincisi, kan damarlarından meydana gelmiş ve ortasında göz bebeğinin bulunduğu damar tabakadır. Bu damarlar sayesinde fazla ışıkta göz bebeğimiz küçülür, karanlıkta ise daha çok ışık alabilmek için büyür ama bu hareketi oldukça yavaş yapar. Üçüncü tabaka da retina adı verilen, ışığa duyarlı kılcal damar ağlarından oluşan ağ tabakasıdır.Köpek, kedi, geyik, karaca gibi hayvanların gözlerinin arkasında, yani retinalarında ayna gibi, yansıtıcı özel bir tabaka vardır. Eğer karanlıkta gözlerine el lambası veya araba farı gibi bir ışık tutarsanız, bu ışık gözlerinin içinden yansır ve gözleri karanlıkta pırıl pırıl parlar. İnsanların gözlerinin retinasında ise böyle bir yansıtıcı tabaka yoktur.Fotoğraf makinesinin flaşı çok kısa bir zamanda çok kuvvetli bir ışık verir. Gözbebeğimiz ise bu kadar kısa zamanda küçülmeye fırsat bulamaz. Işık doğrudan retinaya ulaşır ve oradan da doğrudan kılcal damarların görüntüsü yansır. İşte flaşla çekilen fotoğraflarda görülen bu kırmızılık retina tabakasındaki kılcal damarların görüntüsüdür.
Sıkı çalışan yetişkin bir insan günde 15 litreye yakın terler. Bu terin çoğu daha farkedilmeden buharlaşır.
Hapşırdığınız zaman, kalbiniz de dahil olmak üzere bütün vücut fonksiyonlarınız bir an için durur. Rusya ve Amerika’nın birbirlerine en yakın olduğu noktadaki uzaklıkları 4 km’den daha azdır.
Pablo Picasso, parasızlık çektiği gençlik günlerinde yaptığı resimleri yakarak ısınırmış.
Elma, insanları uyanık tutma açısından en verimli kafein kaynağıdır.
Erkekler kadınlara göre on kat daha fazla renk körü oluyorlar.
Mayıs sineklerinin yaşam süresi yalnızca birkaç saattir.
İnsan vücudu besinleri yakarak sürekli ısı üretir.
Örümcek ağı çelikten 5 kat daha sağlamdır.
şehvar 6
09 Şubat, 2008
yine geç kaldım:(
Dergimizin yirminci sayısını hazırladım ama daha basım işi var. İnşallah en kısa zamanda elinize geçmesini sağlayabilirim.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)