Şeytanı uzaklarda aramayın, o gözünüzün önünde bulunup da göremediğiniz şeyde saklıdır. Ya şişenin dibindedir, ya da sabahın ezana yakın vaktinde tepenizden aşağıya boca edilmeye hazır şerbetin içerisinde.
Tahtını öyle bir yere kurar ki siz orada bir şeytanlık olacağına hiç ihtimal vermezsiniz. Ara sıra bulunduğu yerden ruhunuza bir takım esintiler fısıldamadan edemez. Hemen bu fısıltıları nefsinizin anlayacağı dile tercüme eder, bir adım daha ötesi “şeytan diyor ki” girizgâhıyla bir anda kendinizi onun mesaj memuru olarak bulursunuz.
Şeytanın en kullanışlı kamuflajıdır ayrıntı. Önünde bir lahza beklemeksizin “adam sen de” diyerek aldırışsız geçtiğimiz her ayrıntıya dâhildir. Ayrıntı yok sayıcıları için bir şeyin fenalığı o şeyin görünürlüğü ile doğru orantılıdır.
Küçük olan her şey mekânı ve konumu ne olursa olsun önemsiz ve hükümsüzdür onlar için. Gömlekteki leke ile kalpteki leke arasında hiçbir fark yoktur.
“Bir keresinden, bir damlasından bir şey olmaz” kabilinden sözlere sığınanlar şeytanın fındıkkabuğunu doldurmayan meseleler içerine döşek serip yuva yaptığını bilmeyenlerdir.
Bir sinek bir ampule pislese ne olur mantığıyla hareket ettiklerinden önlerini görme imkânları yoktur. Ne zaman ki ampul pislikten ışığı dışarıya göstermez olur, başlarına gelenin bir öngörüsüzlükten kaynaklandığını o zaman fark ederler. Artık ne önlerini görebilirler ne de arkalarını.
Ayrıntı güzelin ve güzelliğin sessizice büyüdüğü bakir alandır. Kabuktan öze inmeyenler bu alanı hep Vandalların ve barbarların talanına terk ederler.
Şeytan herkesten evvel kokuyu alarak kabukla öz arasına girer. Zahidin attığı taştan her defasında şeytandan çok, ayrıntı yumağına dolanmış güzellik nasibini alır. Ama bu kez etrafı sarıldı şeytanın, hiçbir yere kaçamaz.
Lamure dergisi dört sayıdır ayrıntıda saklanan şeytanı semtine yaklaştırmıyor. Üstelik dergi sadece şeytanı kovmakla kalmamış, kendine ait olmayan mekânlarda dolaşmaması için şeytanın bacağını da kırmış.
Bir şeyi ilk bakışta fark edip görebilmenin güzelliğini yaşamak isteyenlere önce “besmele”yi hatırlatalım: Şeytan acaba niçin taşlanmıştır?
Hak ile batılın, doğru ile eğrinin, güzel ile çirkinin arasına girip manzarayı kapattığı, mesafeyi daralttığı için!
Ona gizlice minnet duygusu besleyelim diye hiçbir zaman evimizi elimizden almaz şeytan, ama anahtarı vermeye yaklaşmaz. Acaba hangisi ayrıntı; koskoca ev mi, küçücük anahtar mı? Anahtar şeytanın elinde olduktan sonra ev sizin olsa neye yarar!
Bedenimizin yanında bir görülmez cevher olan ruhumuzun durumu da aynen böyledir. Bedeninizi öne çıkarıp ruhunuzu detay kabul ettiğiniz vakit şeytan ruhunuza kolayca gizlenerek bedeninizi dilediği gibi yönlendirecektir.
Zavallı insan, yıllar yılı kaybettiği mutluluğu yanlış adreslerde arar durur, oysaki sahici mutluluklar hep işe yaramaz deyip peşine düşmediğimiz, unutmaya terk ettiğimiz ayrıntılarda saklıdır.
Büyük meselelerin adamı olabilmek için dünyanın tükenmez devasa işlerinin peşine düşmek bir insana zaten oyalamaca olarak yetip artar, şeytanın artı bir müdahalesine hiç gerek yoktur.
Ne zaman ki kubbeden habbeye dönüş yapar kelebeğin kanadındaki desenden, karıncanın ağzındaki saman çöpüne ilgilenir hale gelirsiniz, işte o zaman şeytan kendi toprakları işgal edilmişçesine harekete geçer.
Şeytan tam anlamıyla manipülatif bir varlıktır. Söze konar, düşünceye sürünür, duyguya karışır, harekete geçer. Bütün bunları yaparken titrek bir dal ucundaymış gibi davranır. Gören bir kere, bir kere daha bakıp “şeytan bunun neresinde” demekten kendini almaz. Oysa çoktan sazın telinden dudağın ucuna doğru yol almıştır. Bundan sonraki yolculuğu kendine uygun bir vasıta bulup kalbe intikal etmektir.
Yaşadığım hayat bana hiçbir şeye “ayrıntı” deyip geçmemeyi öğretti.
Böylelikle hem şeytanın yatağını bozup bacağını kırmış oldum, hem de böylelikle şeytana ayakkabı gerekmediğinden ona pabucunu ters giydirmeye hazırlanan onlarca kişi bu sayede işsiz kalmış oldu. Milligazete
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder