Sevgili dostlar, işte geldik yeni sayıya, halbuki ilk yazımı daha dün yazmış gibiyim. Ne zamanda geçivermiş aradan altmış gün. Ne kadarda doğruymuş “Zaman su gibi akıp gidiyor” sözü. Eğer önüne bir bent yapamamışsan, kalması gereken değerleri çökertememişsindir. Derleyip, toparlayıp bir bohçaya saramamışsan veya saramadıysak neye yaradı geçmiş olan altmış gün ya da altmış yıl… Hani bir söz vardır halk arasında söylenir durur: “Aman sende kefenin cebimi var, kim ne götürmüş öbür tarafa.” Allah'ın verdiğini helal dairede yiyip, içelim, amenna. Helal kazancı, hayırla yetiştirilmiş varislere bırakmak ve onların tasarrufunda hayırla kullanılıyor olması, elbette ki muteber bir mirastır.
Kendi nefsinden sakınıp, oğlumdur, kızımdır, torunumdur, onlara kalsın dersin. Buna da amenna ama bunun yanında, hızla geçen zaman sayacında, ‘kefenimin cebini değil de biraz da kabrimi doldurmak için vakit harcasam’ diye düşünsek. Çünkü; çıkılacak olan bu geri dönümsüz uzun yol için yanımıza aldığımız azığa baksak, birde kısacık dünya hayatı için gerekli, gereksiz yüklendiklerimize. Sonsuz kazancımız için ne götürüyorum acaba.
Evet dediğimiz şudur ki, Allah hepimize O’nun yolunda yaşayıp son nefeste iman ile gitmeyi nasip etsin inşallah. Amin.
Sevgili dostlar, esas konumuz diğer sayıdaki Kalem yazısı üzerindeki hasbi halimizdir. Ama zaman ile alakalı sözlerle girince buralara geldik. Zaman öyle bir kavramdır ki hadsiz hesapsız... İnşallah zamanla alakalı bu yazımı, önce kendi nefsime hitap ederek, siz sevdiklerimle paylaşabilirim. Birde bu yazma çabası vesilesiyle, yazarların zamanla nasıl yarıştıklarını fark ettim. Hani her gün elimize aldığımız gazetelerin köşe yazarları vardır ya, her defasında da acaba bu gün gündem dolayısıyla ne yazmış diye merak ederek okuruz ya. Bazen de yazı pek alakamızı çekmeyince yarıda bırakıp okumayız, ama benim şu yazımı değil ha, başladınız madem lütfen devam ediniz. Şaka şaka isterseniz bırakabilirsiniz. Nasılsa Allah ömür, sağlık verirse gelecek sayıyı okursunuz. Neyse siz gene de başlamışken devam ediniz. Daha biz emekleme safhasındayız. Eğer sizlerden takdir ve beğeni alırsam, o zaman editörümle maaş konusunda da anlaşabilirim. Hadi hadi bizde iki satır yazdık diye hemen havaya girdik. Ama şaka bir tarafa gerçek olan şu ki; gazete yazarı olsun, dergi, spor yazarı olsun her gün her gün okuyuculara bir şeyler sunmak muhakkak ki zor bir iştir.
Bazı büyük medya patronlarının medyatik kalemşorleri vardır ve bunların maaşları da öyle basit paralar değildir. Haklarıdır helal olsun. Ama birde, başkasına yazdırıp, yazının altına imzasını atıp okuyucusunun önüne kendi yazısıymış gibi sunan sözüm ona yazarlar var. Böyle böyle yazılarını yazarlar, yani stajyerler yazar durur. Onlara da sus payı ceplerine bol harçlık koyulur. Neyse bu ayrı bir konu. Ben kendim şunu anladım ki, bütün bu yazılıp çizilenler ister faydalı, ister faydasız olsun, gerçekte ortada bir emek birikimi vardır. Bunun en basit örneğini dergimizin sahibi, yıllardır azmederek, bıkmadan usanmadan, alıntıda olsa, yapıştırmada olsa, bir dergi olarak bizlere vermiştir. Ve nihâyetinde bir emek de sarfedilmiştir.
Belki bir çoğumuz (bende dâhil) Şehvar’da editörün yazısı haricinde, diğer yazıları pek okumuyordum. Birde merakla okuduğum arka sahifedeki (kırkambar),(kısa, kısa),(bunları biliyor musunuz) yazıları daha bir merakımı alakalandırıyordu.Bence, gerçek dergi; belli bir emek birikimini, derleyip, toparlayıp, tanıdıklarının adreslerine postalayıp ilgi ve alakalarına sunmaktır.
Üç, dört yapraktan oluşmuş, ismi üzerinde “Kendince” bir derginin yıllardır çok bir yardım görmeden, bir bebek mahiyetinde büyütülmüştür. Bu emekleme safhasında dâhi olsa kanımca büyük bir başarıdır. Editörümüzden temennim odur ki azmini bırakmasın.
Saygı değer sevgili dostlar, bundan önceki yazımızdan bir hatırlatma yaparsak, sevdiğimiz veya dargın olduğumuz bir dostumuza, bir iki satır güzel sözü, kart postala ve ya mektuba hediyeleşmek babında, hatırlanmanın ifadesini yansıtalım demiştik. Kendi kalemimizden, kendi ifadelerimizi iletelim istemiştik. İnanın samimi olunca, samimiyetinize olan muhabbeti görüyorsunuz. Ben şahsen daha ilk yazımda, ellerinden öptüğüm büyüğüm, yengemin kutlama telefonunda bunu almış oldum. Bu tatlı ifadelerin hazzı, benim alemimde ayrı bir yer edinmiştir. Bu vesileyle kendisine teşekkür ediyor, tekrar tekrar ellerinden öpüyorum. İşte kefenimizin cebini ancak bu derin saygı ve sevgi ifadeleriyle doldurabiliriz. Sunileşmekten ziyade, samimiyetimizi çekinmeden göstermemiz gerekir. Bunların vesilesi, bayramdır, kandil gecesidir vs... Adet yerini bulsun bir telefon açayım değil de, (evet buda hiç arayıp sormamaktan muhakkak ki daha iyidir) içte gelen samimi bir muhabbetle “merhaba” demektir. Bunun farklılığı illa ki belli olacaktır. Bu merhabayı bir hediye olarak düşünürsek, Allah Rasulü’nün “hediyeleşin zira hediye kalpteki kuşkuları giderir” hadisi şerif bu mevzumuza güzel bir örnek olur sanırım.
Hediye ille de süslü güzel paketler içerisinde değildir. Kalp kutusundan çıkarıp, ağız diliyle çözülen sevgi ifadesinin sözleri, hediyeleşmenin bariz örneğidir. Yaşadığımız çevrede, biz bizi bildiğimizden ve tanıdığımızdan, dargınlıkları bir kenara bırakıp, sevdiklerimize yaklaşalım. Dargın olduğumuz dostumuzdan bir adım dahi yakınlaşma olmuyor mu? Belki onu rencide etmiş olabiliriz, hak ve hukukunu çiğnemişte olabiliriz. Hatamızı anlayıp affını dilemişsek, özür beyan etmişsek, gene de bir karşılık göremiyorsak, bu nasıl bir iştir? Halbuki affetmek Allah'ın şanındanken, ortada vurmak, kırmak, ölmek ya da öldürmek yokken, bu nasıl bir küskünlük silahıyla intikam almaktır. Küskün dostumuz belki de çok haklıdır. Davasını ahirete bırakmış, hak ve hukukunu adaletle almayı beklemektedir. Fakat bir ihtimal azıcıkta olsa borçlu çıkabilir.
Sözün kısası, biz kalemimizle ya da sözümüzle olsun, sevgimizi ifade edeceğiz. Yılmadan, usanmadan, bıkmadan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder